Usprawnianie pacjenta po rekonstrukcji ACL – wytyczne, indywidualizacja, przykłady

Wstęp do artykułu Usprawnianie pacjenta po rekonstrukcji ACL – wytyczne, indywidualizacja, przykłady autorstwa dr. n. med. Piotra Wojdasiewicza i lek. Pawła Turczyna

Rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego (ACL) należy do najczęstszych procedur zabiegowych stosowanych w ortopedii. Liczba zabiegów rekonstrukcji ACL w USA zawiera się w liczbie 125-175 tys. rocznie, w Polsce zaś w ciągu roku wykonuje się ich średnio ok. 3 tys.

Najczęstszą przyczyną uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego są urazy sportowe – tu dochodzi do urazu skrętnego stawu kolanowego (nadmierna rotacja wewnętrzna stawu przy jego równoczesnym zgięciu). Drugą typową przyczyną są tzw. urazy domowe, do których dochodzi np. podczas schodzenia ze schodów czy wskutek poślizgnięcia na mokrej posadzce lub lodzie.

Należy dodać, że uszkodzenia ACL często współwystępują z innymi uszkodzeniami stawu kolanowego, tj. uszkodzeniem MM oraz MCL (tzw. nieszczęśliwa triada O’Donoghue), mogą być nawet jeszcze bardziej kompleksowe i dotyczyć sąsiadujących stawów. Stąd też uszkodzenia ACL i artroskopowe metody jego rekonstrukcji (które wymagają bardzo często towarzyszących procedur zabiegowych) tworzą dużą liczbę kombinacji zaleceń rehabilitacyjnych, które należy uwzględnić w dalszym procesie leczenia.

Rehabilitacja u pacjentów po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego jest nieodłącznym elementem leczenia, od którego zależy końcowy sukces terapeutyczny.

Celem niniejszego artykułu jest zwięzłe przedstawienie aktualnych wytycznych w usprawnianiu pacjentów po rekonstrukcji ACL z uwzględnieniem wagi indywidualizacji tego procesu pod konkretne przypadki kliniczne. W materiale przytoczono wybrane przykłady oraz opisano, w jaki sposób radzić sobie z pojawiającymi się trudnościami terapeutycznymi.

Kompletny artykuł jest dostępny dla zalogowanych użytkowników platformy Net4Doctor.