Kluczem do osiągania sukcesów w leczeniu jest nie tylko posiadanie odpowiedniej wiedzy medycznej, ale i właściwa komunikacja z pacjentami. Często w końcu zdarza się, że pacjenci nie przestrzegają zaleceń lekarskich i nie zawsze wynika to z ich złej woli – czasami problemem są błędy komunikacyjne na linii medyk – pacjent.
Praca w sporym napięciu, zmęczenie, jak i zbyt duża ilość obowiązków, mogą sprawiać, że medycy zapominają o pewnych bardzo istotnych w ich pracy aspektach. Jednym z ważniejszych jest właściwa komunikacja z pacjentami – obecnie zwraca się na nią coraz większą uwagę, np. już w trakcie studiów medycznych omawiane są zagadnienia związane ze wspomnianą kwestią.
Pracując z ludźmi chorymi, należy zawsze pamiętać przede wszystkim o tym, że wizyta u lekarza bywa po prostu stresująca – nierzadko trzeba na nią czekać przez długi czas, do tego pacjent może zwyczajnie obawiać się o swoje zdrowie. Stres może z kolei sprawiać, że pacjent zapamięta jedynie niewielki ułamek tego, co powie mu medyk – z tego powodu zalecenia warto omawiać spokojnie i szczegółowo. Warto również sprawdzić, czy pacjent rzeczywiście je zrozumiał i zapamiętał.
W zawodzie lekarza bardzo ważne jest posługiwanie się prostym, zrozumiałym dla leczonych językiem. Dość często spotykane jest bowiem to, że nawet wtedy, gdy pacjent nie rozumie tego, co powiedział lekarz, nie poprosi on o dodatkowe wyjaśnienia. Różne bywają tego powody (jednym z głównych jest poczucie zawstydzenia). Ostatecznie rolą lekarza jest pamiętanie o tym, by kierowane do chorych komunikaty były jak najbardziej czytelne.
Wśród skarg pacjentów dominują zwykle te dotyczące poświęconego im przez lekarza czasu. Oczywiste jest to, że pewien limit temporalny utrzymać po prostu trzeba, z drugiej jednak strony w miarę możliwości warto umożliwić pacjentowi swobodne wypowiadanie się i zadawać pytania otwarte zamiast zamkniętych. Istotne jest również aktywne słuchanie – nawiązywanie do tego, co powiedział chwilę wcześniej pacjent, może sprawiać, że odniesie on zgodne zresztą z prawdą wrażenie, że medyk jest zainteresowany problemem, z którym zgłosił się do niego chory.
